ซึ่งที่จริงนี้เราพบกัน ไม่นาน เกือบสัปดาห์ มันเป็นคืนฟ้าฝนโปรยกระหน่ำ
ที่ข้างทางพบใครยืนอยู่ คอยโบก ใต้ต้นไม้ ผมจึงจอดรับเพราะความเห็นใจ
ให้อาศัยและนำเธอมา ที่หน้า แมนชั่นนี้ คิ้วงามปากสีชมพูยิ้มพราย
เมื่อปราศัยชอบใจรับฟัง เธออย่าง แอบศรัทธา
ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งที่ฟังนั้นเธอพักอยู่ ชั้นบน ห้องสุดท้าย
คุณจำได้ไหมหรือใครช่วยตาม อยากไต่ถามพบเพียงเห็นหน้า ก็จะอบอุ่นใจ
คุณคนๆนั้นคิดพลางถอนใจ ตอบออกไปสายตาประหวั่น
ใครกัน ห้องสุดท้าย หรือคนก่อนนั้นที่เธอหายไป
-รถเธอชนที่โค้งต้นไทร หรือใครที่คุณถาม-